De behandeling richt zich allereerst op de onderliggende (negatieve) gevoelens van het kind. Die worden gezien als belangrijke veroorzakers van het probleemgedrag. Een goede verwerking van die nare gevoelens maakt dat veel probleemgedrag niet meer “nodig” is.

De behandeling richt zich ook op wat genoemd wordt de ik-sterkte van het kind: bij een voldoende ontwikkeld geloof in zichzelf kan het kind veel moeilijkheden zelf aan. Als het kind van binnen sterk is, kan het grip krijgen op zijn/haar eigen problematiek.

Vervolgens richt de therapie zich ook op de klacht zelf en op de manieren waarop het kind met de klachten omgaat/om wil gaan. Het kind hoeft niet altijd willoos overgeleverd te zijn aan een probleem. Het kan leren het probleem te hanteren.

Al bij al leert het kind beter met zijn/haar gevoelens, met de problemen en de klachten om te gaan, wat vermindering betekent van de klachten voor zichzelf en voor de omgeving.